Próby przekształcenia Federacji Rosyjskiej w państwo narodowe, obywatelskie lub stabilne państwo imperialne nie powiodły się. Obecna struktura opiera się na kruchych fundamentach historycznych, nie posiada jednolitej tożsamości narodowej, czy to obywatelskiej, czy etnicznej, i wykazuje ciągłe walki między nacjonalistami, imperialistami, centralistami, liberałami i federalistami. Inwazja militarna Rosji na pełną skalę na Ukrainę w lutym 2022 roku oraz nałożenie dławiących międzynarodowych sankcji gospodarczych zintensyfikują i przyspieszą proces rozpadu państwa. Porażkę Rosji pogłębia niemożność zapewnienia wzrostu gospodarczego, poważne nierówności społeczno-gospodarcze i defekty demograficzne, pogłębiające się dysproporcje między Moskwą a jej różnorodnymi podmiotami federalnymi, niepewna piramida polityczna oparta na personalizmie i klientelizmie, pogłębiająca się nieufność do instytucji rządowych, rosnąca alienacja społeczna wobec skorumpowana elita rządząca i rosnąca niewiara w oficjalną propagandę. Bardziej intensywne represje mające na celu utrzymanie integralności państwa w pogarszających się warunkach gospodarczych zwiększą ryzyko gwałtownych konfliktów. Paradoksalnie, choć Władimir Putin objął władzę, aby zapobiec rozpadowi Rosji, można go zapamiętać jako osobę, która przyspieszyła upadek kraju. Nowe jednostki terytorialne wyjdą na powierzchnię w miarę pogłębiania się kryzysu wiarygodności Moskwy w obliczu szerzącej się niezdolności do rządzenia, walk o władzę wśród elit, polaryzacji politycznej, radykalizmu nacjonalistycznego oraz odrodzenia regionalnego i etnicznego. Państwa wschodzące nie będą jednolite w swoich wewnętrznych strukturach politycznych i administracyjnych. Pomiędzy niektórymi podmiotami prawdopodobne są konflikty graniczne i roszczenia terytorialne, podczas gdy inne mogą przekształcić się w nowe stany federalne lub konfederacyjne. Stany Zjednoczone muszą opracować skuteczną strategię zarządzania rozpadem Rosji poprzez wspieranie regionalizmu i federalizmu, uznanie suwerenności i separacji, kalibrację roli innych głównych mocarstw, rozwój powiązań z nowymi podmiotami państwowymi, wzmacnianie bezpieczeństwa krajów graniczących z Rosją oraz promowanie transatlantycyzmu lub transpacyfizm wśród państw wschodzących.