Publikacja dotyczy dwóch aspektów powiązania między archeologią a lotnictwem. Jednym z tych obszarów jest historia awiacji, której poznanie i zachowanie w społecznej pamięci wymaga bardzo często wykorzystania metod badawczych właściwych dla archeologii. Archeologia lotnictwa to bowiem prowadzone metodami właściwymi dla archeologii działania na rzecz odnajdowania, dokumentowania i zachowania obiektów oraz miejsc ważnych dla historii lotnictwa, takich jak wraki samolotów i miejsca katastrof, a także konstrukcje i obiekty związane z lotnictwem, takie jak opuszczone lotniska czy hangary. W przypadku takich działań to lotnictwo jest beneficjentem współpracy, bez której nie byłoby możliwe uzyskanie ze śladowo często zachowanych materialnych pozostałości awiacji pełnej wiedzy o historii tej tak ważnej dziedziny działań ludzkich. Ale jest i inny aspekt współpracy między archeologią a lotnictwem, taki, w którym to archeologia – co może budzić zdziwienie – nie może obejść się bez korzystania ze statków powietrznych i aparatów latających. Archeologia lotnicza polega mianowicie na obserwacji i dokumentacji powierzchni ziemi z powietrza, w celu wykrycia pozostałości dawnych kultur i wymarłych cywilizacji. Pozostałości te mogą być zidentyfikowane tylko „z lotu ptaka”, dzięki odmienności szaty roślinnej, zabarwieniu, wilgotności i temperatury gleby lub zróżnicowaniu morfologii terenu. Dzięki archeologii lotniczej można też ograniczyć niszczące metody badawcze, takie jak wykopaliska archeologiczne, chroniąc nasze wspólne dziedzictwo kulturowe dla przyszłych pokoleń. Publikacja, której autorami są archeolog i historyk wojskowości, towarzyszy zatem wystawie, której otwarcie miało miejsce w Dęblinie 15 września 2021 roku, w programie V. Seminarium Muzealnictwa Wojskowego Przyszłość przeszłości, uzupełniając ją o treści, które nie mogły zostać zaprezentowane w ograniczonej przestrzeni muzealnej.