Bibliogr. s. 399-438. Indeks.

Streszczenie: W książce przedstawiony został proces kształtowania się systemu stosunków międzynarodowych na Bliskim Wschodzie w XX w. Na początku tego okresu świat bliskowschodni był osmańskoperski. Kraje od Algierii na zachodzie, po Jemen na wschodzie były częścią Imperium Osmańskiego (Wielkie Państwo Osmańskie, DevletiAliyeyi Osmdniyye), które - podobnie jak i Persja - znajdowało się w orbicie zainteresowania mocarstw kolonialnych - Wielkiej Brytanii i Francji. Kolonializm europejski przezywał apogeum rozwoju, a europejskie mocarstwa kolonialne były u szczytu potęgi. Wielka Brytania, Francja, Włochy i Rosja powiązały ze sobą Bliski Wschód różnymi formami zależności, od finansowej po militarną. Książka łączy podejście historyczne z analitycznym. Układ książki jest chronologiczny i narracja obejmuje główne okresy w historii regionu w XX w. Podejście historyczne jest uzasadnione tym, że wiele kwestii z historii Bliskiego Wschodu w ostatnim stuleciu pozostaje nie do końca wyjaśnionych i ciągle konieczne staje się prowadzenie badań archiwalnych nad tymi zagadnieniami. W pracy wykorzystane zostały materiały z archiwów brytyjskich, francuskich i egipskich. Termin Bliski Wschód obejmuje kraje Żyznego Półksiężyca, Półwyspu Arabskiego, Afryki Północnej, Turcję i Iran. Uzasadnia ten wybór, zdaniem autora, sama dynamika powstawania systemu międzynarodowego w regionie w XX w. Do końca I wojny światowej centrum regionu znajdowało się w Stambule i trudno zrozumieć wydarzenia w Tunezji, Libii, czy na Półwyspie Arabskim, nie mówiąc już o Syrii, bez odniesienia się do polityki Stambułu wobec tych krajów oraz polityki mocarstw europejskich wobec Stambułu. Po I wojnie światowej region stał się policentryczny, ale żaden z krajów regionu nie izolował się od pozostałych. Wręcz na odwrót, wydarzenia w jednym z państw, oddziaływały na pozostałe. Przewrót w Egipcie w 1952 r. miał ogromny wpływ na relacje w całym regionie i na stosunki regionu ze światem zewnętrznym.