Po zakończeniu zimnej wojny w krótkim okresie nastąpiły daleko idące zmiany w globalnym (międzynarodowym) układzie sił. Polegały one na przejściu od systemu dwubiegunowego do systemu bliżej nieokreślonego z tzw. jedno-biegunowym momentem zdeterminowanym przez USA. System stał się mniej stabilny i mniej przewidywalny. W konsekwencji wzrosło zapotrzebowanie na dokładniejsze oceny systemu międzynarodowego w kategoriach stosunków sił, co zaowocowało wieloma propozycjami szacowania i pomiaru potęgi poszczególnych państw. (...) Od początku lat9O-tych ubiegłego wieku badania nad pomiarem potęgi państw poszły w dwóch kierunkach. Pierwszy brał pod uwagę różne grupy czynników, składających się na tzw. hard power (siły zbrojne, wydatki wojskowe, gospodarka, produkcja przemysłowa, technologia; drugi - pod wpływem teorii profesora Josepha Nye‘a - skupiał się na tzw. soft power (siła oparta na atrakcyjności) i smart power Gako połączenie hard power i soft power). Koncepcja ta opierała się na optymistycznej raczej wizji stosunków międzynarodowych po rozpadzie Związku Sowieckiego i zakończeniu zimnej wojny. Ostatnich kilkanaście lat stanęło pod znakiem "powrotu do historii", czyli do twardej gry sił i interesów, nie wykluczających poważnych konfliktów zbrojnych, co pociągnęło za sobą powrót tradycyjnych problemów dyplomacji. Komplikowanie się stosunków międzynarodowych wywołało pojawienie się kolejnych koncepcji badań nad potęgą państw, a tym samym nad międzynarodowym układem sił. Doszły dodatkowe kategorie potęgi takie, jak sticky power, sharp power oraz awkward power. W niniejszej pracy proponujemy zainicjowanie badań nad pomiarem potęgi cywilizacyjnej (...). (ze wstępu)