Unia Europejska (UE) zwykle kojarzona jest ze współpracą gospodarczą, jednak w coraz większym stopniu angażuje się również w ochronę bezpieczeństwa i ochronę obywateli Europy. Instytucje i agencje UE odgrywają teraz bardzo ważną rolę - od gotowości na wypadek pandemii, przez bezpieczeństwo żywności i reagowanie na katastrofy, aż po inicjatywy antyterrorystyczne. Wysiłki te sygnalizują jakościowo nowy rodzaj współpracy w UE i pojawienie się "europejskiej przestrzeni polityki ochronnej". Najnowszym dodatkiem do tej nowej przestrzeni politycznej jest CIP (ochrona infrastruktury krytycznej) na poziomie UE. Wzajemne powiązania europejskiej infrastruktury krytycznej (IK), przyspieszone w wyniku dążenia do jednolitego rynku, przyniosły bezprecedensową wydajność i dobrobyt na całym kontynencie. Ta sama wzajemność zwiększa jednak potencjał kryzysów transgranicznych w przypadku awarii infrastruktury. Ponieważ IK rozciągają się na wiele granic krajowych w Europie, rola UE w ochronie przed awariami i przygotowywaniu się na awarie wydaje się oczywista. Jednak dokładny charakter takiej roli jest niejasny. Chociaż UE ogłosiła plany dotyczące Europejskiego Programu Ochrony Infrastruktury Krytycznej (EPOIK), dopiero niedawno starała się określić, jakie infrastruktury są "europejskie" w działaniu i skutkach. Praktyczne prace nad tym, jak chronić tę infrastrukturę i jak radzić sobie z awariami, są w początkowej fazie. W międzyczasie prywatne firmy i rządy krajowe zareagowały z niemałym sceptycyzmem co do roli instytucji europejskich.