Książka napisana jest przez matematyka, który oprócz publikacji z zakresu matematyki i informatyki, ma również publikacje z filozofii logiki i z teorii argumentacji (wszystkie w języku angielskim). Oparta jest w dużej mierze na literaturze amerykańskiej w dziedzinie krytycznego myślenia. Ale wykorzystuje w dużym stopniu najnowsze osiągnięcia dyskutowane wśród badaczy teorii argumentacji, jak i doświadczenia autora w praktyce logicznego myślenia związane z matematyką, a dające się przenieść na rozumowania pozamatematyczne. W tym ostatnim aspekcie, wykorzystania praktyki rozumowań matematycznych w logice nieformalnej, jest unikalna w skali światowej. Stanowi to jednocześnie o szczególnej atrakcyjności wykładu. Autor proponuje nowe podejście do logiki praktycznej. Pozostając bardzo krytycznym w stosunku do dominującego nurtu badań logicznych, powraca do tradycyjnych zagadnień logiki, w tym do podstawowego pytania o poprawność przeprowadzanych rozumowań. Logika praktyczna w ujęciu Andrzeja Kisielewicza nie jest zestawem formalnych zagadnień i ćwiczeń przygotowanych dla wprawionego matematyka. Logika wskazuje na to, jak w codziennych i niewydumanych sytuacjach porządnie myśleć. Istotą logiki praktycznej i kluczem do porządnego myślenia jest wedle Autora wszechstronna analiza rozsądnych możliwości. Autor dokonał swoistej ontologizacji logiki. Krótko rzecz ujmując, jeśli chcemy wyciągać trafne wnioski, powinniśmy możliwie dokładnie analizować dziedzinę, której dotyczy rozumowanie i badać jej możliwe konteksty. Nie ma porządnych rozumowań bez rozeznania tego, czego one bezpośrednio dotyczą. Warto podkreślić, że to właśnie o ontologii twierdzi się, że jest ona sztuką analizowania (zawartości idei) możliwości. „Możliwościowe” ujęcie ontologii w Polsce uprawiał i twórczo rozwijał Roman Ingarden, a także jego uczeń Jerzy Perzanowski. Idee te, w różnych postaciach, pojawiały się w myśli Gottfrieda Leibniza, wcześniej jeszcze u Rajmonda Lullusa, a później m.in. w ontologii Traktatu Wittgensteina. Andrzej Kisielewicz nie zbudował kolejnej teorii światów możliwych, czy kombinacyjnej ontologii, nie podjął abstrakcyjnych zagadnień ontologicznych, choć mógłby to zrobić, tylko przekonująco i na tyle, na ile jest to potrzebne dla celów dydaktycznych, wykazał, że te głębokie idee ontologiczne posiadają doniosłość praktyczną. Książka zawiera dwie główne osie: negatywną i pozytywną. Pierwsza polega na krytyce zastosowań metod formalnych w logice, druga przedstawia autorską koncepcję logiki praktycznej i metody jej nauczania. Krytyka jest poprowadzona z pozycji wewnętrznej dla logiki, Autor jest bowiem rozpoznawanym logikiem.